Nasıl günlere kalmışım şu yalan dünyada ey tanrım,
gündüzleri can ciğer olup yüzüme gülen o dost bildiklerim,
geceleri yarasalar misali başıma üşüşüyorlar.
Beni geceden alıp günlere taşıyan,
bıkmadan usanmadan yoldaşlık yapan gölgem dahi,
zaman zaman yorgun düşüp bu hayat yolunda,
beni yalnız bırakmasını başarıyor.
anlamıyorum inanın anlamıyorum!!!
Hepimizin ortak noktası oysa o kadar birbirine yakın,
birbirine o kadar bağlı ki anlatamam.
Bu yalan dünyada sürdüğümüz sefa dahi yalan,
gerçek olan, peşinden bir ömür boyu kovaladığımız, kavgasını sürdüğümüz, bir parça ekmek uğruna savaş verdiğimiz bu çekilmez dünyada,
Neden ki biz bunun farkına bile varmadan kalp kırmayı marifet sayıyoruz.
Kimi zaman ağlaşıp kimi zaman gülüyoruz,
çekinmeden sevgimizi dile getirebiliyoruz ve biz,
bunları yaparken neden hala bunlardan hariç tüm güzellikleri yok etmeye çaba sarf ediyoruz.
Ömür dedikleri şey anlatılmayacak kadar uzun ve yaşanılmayacak kadar kısayken,
Biz neden hala yaşamın acılarıyla boğuşup,
iyi tarafını görmemezlikten geliyoruz…
dedim ya anlamıyorum inanın anlamıyorum ve zaten
anlamaktan da vazgeçtim.
bir gün bana anlatmalarını, soruların cevabını düzeyli bir şekilde vermelerini bekleyeceğim.