Kalbiye’ye…

Kalbim daraldı güzel, son leyl anında,
Adını andım çünkü, mehtaba karşı.
Leyl bana küsmüştü, bense hayata,
Benliğimi kaybettim sevdana karşı.
İliklerim dondu kesildi sesim,
Yankılandı her yerde, boğuk nefesim,
Elimi kaldırıp yalvardığımda, ne sesin geldi ne de nefesin…

Baktım balkonumdan, sönük güneşe,
Batıyordu sen, ben, sevdaya karşı…
Bıraktı o da beni, aynı sen gibi,
Hülyamda bitmeyen, sevdama karşı.

Çöktü yine karanlık, tüm endamıyla,
Sonra çıktı karşıma, yalnızlık fermanıyla,
Elinde acılarına dermanıyla,
Senin hissiz, zalim ruhuna karşı.

Karanlıkta kaldım yalnız, sen de yoktun artık,
Senle birlikte güzel, sözlerin de yoktu artık,
O yaprak yeşili, gözlerin de yoktu artık,
Terkettin gittin beni, bilmem ki neye karşı..

Açtım tüm perdeleri, girsin diye ışıklar,
Yetmedi ışıkları, senin ışığın kadar,
Kader böyle yazılmış, demek buraya kadar,
Bilmem ki hayat bana, niye bu kadar karşı..

Bitiyor yine hikayem, daha henüz başlamadan,
Zaten tek bir anım yok, gözlerim yaşlanmadan,
Çileler beni bırakmaz, vücudum paslanmadan,
Ben ne günah işledim ki herkes bana karşı..

Sen olmasan da güzel, açacak tüm çiçekler,
Etrafımda uçacak, en tatlı kelebekler,
Ama hiçbiri seni, ben gibi özlemeyecekler,
Zaman hep bana karşı, sen hep bana karşı..

Geçen gene dalmışım, boşluğa doğru,
Bilmem ki bu hayatın, bana karşı nesi doğru,
Sen olmadıktan sonra, isterse olsun hep doğru,
Yanlışlar bana, doğrular hep sana karşı..

Adını anıyordum zevkle, inan güzel her gece,
Anlatıyordum herkese seni, hem de hece hece,
Bu ne biçim bir hayat, ne biçim bir bilmece,
Sadece seni seven masum kalbime karşı…

İzmir