Ne çok öfkelerim var benim
şakaklarımdan ayaklarıma akarken hayat
hangi roman kahramanı, hangi yağmur…
oysa; derin bir söz vermişim yüreğime
unutulmaz…
içine kimseleri koymaz.

Çizgiler derinleşirken yüzümde
seni kendime hatırlatmayı becerebilmişim, neyse
ben seni bir ilkbahar günü ağlarken bıraktım
beynim yüreğimi imana getirince
ve bir su serpilince yüreğime
bir dost var diye
belki bir gece
dönerim yine
fazlasınıysa hiç bekleme…

Ankara – 08.11.2005