Bugün kötüyüm,
Kendimde değilim, yorgunum,
Biraz da üşütmüşüm…

Sevmiyorum bugün dünyayı,
Çiçekleri böcekleri ve insanları,
Hiçbir şeyle mutlu olamıyorum bugün,
Bugün yanımda olup bana destek olduğunu,
Hep de olacağını hissetmek istediğim kimseler var!
Peki neredeler şimdi?
Neden gelmiyorlar?

Hatırlıyorum işte daha dün gibiydi,
Biri bir yanımda, diğerinin eli elimdeydi,
Hep yanımda olduklarını söylüyorlardı,
Hem de hiç gitmeyeceklerine söz veriyorlardı.

Oysa şimdi hiç biri kalmadı,
Kim varsa ömrümde bir bir kaçtı,
Beni sevdiğini söyleyen herkes yol aldı…

Bugün kimse yok yanımda biliyorum,
Fakat bunu asla kendime dert etmiyorum,
Nasıl olsa artık bütün insanları tanıyorum,
Kimseden “ebedi sadakat” beklemiyorum.

Benden sana bu vesileyle bir tavsiye;
Ömrün boyunca hiç kimseye sakın güvenme,
Söylenen güzel şeylerin doğru olduğunu düşünme,
Alttaki gerçek yüz dururken sen maskeyi görme.

Sonra insan yanıp kahroluyor,
İçi buhranla, hüzünle doluyor,
Çünkü insan denen şu varlıkların hiç biri;
Nankörlük etmeden asla yapamıyor…

İstanbul – 25.11.2007