“İsyanlarım,belki içimdeki isyanları”.
Haksızlığa,uğradığım zamanlar hep o isyanları dışa vurdum.
Bağırmak,geldi içimden istediğim gibi taştım.
Taşmak,geldi içimden istediğim gibi taştım.

“Belki,günü geldi mağlup oldum”.
Belki,günü geldi galip.
Belki,günü geldi ağladım.
Belki,günü geldi sustum.

“İçimden,gelenleri belki söyledim”.
Belki de,söylemediğim günler de oldu.
Haksızlığa,direndim.
Hakkımı,çiğnettirmedim.

“çok,kavgalar götürdüm kendimle birlikte”.
Hepsi,bende kaldı gömülü bir hazine.
Gömdüm,toprağa hiç çıkmamacasına kapattım o sayfayı.
Sildim,defterden.

“Kapanacak,sayfalar değildi aslında yaşadıklarım”.
Kapanacak,sayfalar değildi aslında gördüklerim.
Kapanacak,sayfalar değildi aslında bildiklerim.
Kapanacak,sayfalar değildi aslında tanıdıklarım.

“Sayfalar,dolu kelimelerim ve cümlelerim boşa kaldı.
Birileri,belki beni duydu.
Belki de,tanıdı.
Ama,ben kimseyi tanımadım tanımakta zorunda değildim aslında.

“Tanıdıklarıma,eyvellahımı çektim”.
Selamımı,verdim.
Sohbet ettim ve oturdum.
Tanımadığıma da,eyvellah çekmedim.

“Biz,sevdiğimiz dostu yüreğimizde taşırız”.
Sevmediğimizi de,bir kalemde söküp atmasını da biliriz.
Hainlere ve İki yüzlülerle benim kitabımda yeri kalmaz.
Unutulur,gider toprağa karışır.

“Sabrımı,hep tuttum”.
Boşa,yoruldum.
Doluya,tutuldum.
Ama,yıkılmadım ayaktayım.

“Her,zaman haktan yana oldum”.
Hakkımı,korudum.
Haksızlığa,hiçbir zaman boyun eğmedim.
Başkasına,yapılan haksızlıktada susmadım konuştum.
Kendimin,hakkı gibi.
Kendimin,hakkı gibi savundum.