Nedense hep güzleri açar
Yüreğimde anneçiçeği
Arka bahçesi birbaşına gülüşün
Karaköprü günleriyle sararır şimdi
Yitik mevsimi çocukluğun

İçten içe göveren düşgülü
Kargaların uğrağı o yeşil tarla
Gece boyu dişlediğimiz şekerpancarı
Belleğin sarnıcında yediveren

Geçip gitti ne zamandı
Tahta çubuğa sarılı macun
Ellerimiz ayçiçeği mürekkep karası
Küçük balıklarını kaçıran ırmak
Yeniden yaşatır kendini

Yazlık sinemalarda misket havası
Kaftana bürünmüş kızlar
Utangaç kasaba gelini

Gözleri kötürüm bir keman
Usulca gurbeti çalar
Solar imgelemimde anneçiçeği

Ne kaldı
İncecik çocukluğumdan
Çördüğü ağacı
Bahçenin gizinde annemin yüzü
Olduğundan daha mı yakın

Güz yaprakları öreninden
Dutluk’a doğru uçar telgraf direkleri
Ateş Okulu gurbetindeki kuşlar
Sessizce süzülüp geçer

Nasıl epridi tığ işi perdeler
Sevgiler değil
Yere bakan soyunuk pencerelerden
Fışkıran fesleğen kokusu

Ne zamandı
Karlı gecelerden geçip giden
Köylerden, uçurum çoğaltan ayrılıktan
Bozkırda unutulmuş istasyon ıssızlığı

Yalnızlığa açılan ikindi avlusu
Ne kaldı senden: eski zaman acısı

Güzün açar anneçiçeği…