Kara bulutları üzerime hüzün diye yükledi hayat
Sevdiklerim huzur vermiyor bana
Yalanlarla dolu bir dünyayı kim ister ki yaşamak
Sevgisiz geçen dakikalardan,günlerden almıyorum hiçbir tat.
Yaşamak fiilinden sonra gelir sevmek
Her yağmurun ardından gökkuşağı çıkarabilmektir marifet
Mutlu olmak için yaşamayıda,sevmeyide katıksız bilmek gerek
Yıkılan duvarlarımı aşıyorum,yeni mutluluklara ağlar örüyorum
Düştükçe her yeni gün dahada güçleniyorum,ama insanlara güvenemiyorum…
Kendime dersler çıkarıyorum her yitirişlerimde
Kabullendim artık hayat benim çözemediğim bir bilmece.
Etrafımdaki herkes takmış bir maske.nasıl güveniyim sizce?