/… sokak lambaları dururken…

boyun bükmek sarı çiğdeme yakışmazmış…/

.

bazen dünyayla savaşırmış insan… kendisiyle barışmak için

bazen  yapraklarını dökermiş ağaç…üşümüş gölgesini ısıtmak için

..

kimine zehir kimine şarap

kimine viski kimine kezzap içirirmiş hayat

…

ağa düşmüş bir balık telaşıyla tutunurmuş insan yaşama

uçmayı öğrenirmiş kanatları kırıla kırıla

mutluluk bulurmuş gül bakışlı bir yarin gülüşündeki pırıltıda

ve

yatağının boş kalan yanı sıcaklık hasreti çekmezmiş…bir seveni olursa

….

//…yürekteymiş en onarılmaz yara

sevip sevilmezse…hiç geçmezmiş…//

sanırdım  ki…
-yük saymaz mazlumun külfetini insan olan

ve

eğer yaraya sürülürse…dert içindir her derman-

.

ama sonunda anladım…!
darağacının acılı dallarına bahar uğramazmış

başkalarının düşünü görürmüşüm
kül sanmışım kendimi…ateş olup yanmadan

..

her yıldızı alev bilirdim mumların tepesinde yanan

sağa sola sallanan bir köpek kuyruğunun…

mutlululuğu kadar bile değilmiş mutluluğum

meğer gökyüzüymüş renk hırsızı denizleri mavi kılan

…
cücelirmiş büyüdükçe hayat
kamburuna küs bir beden

ve

sıkılmaktan korkulan bir elle
yarını kim yakalayabilmiş ki…ben yakalasam

–

velhasıl…

bölüşememişiz sevgiyi güvercin payı
başım dönüyor tut dünyayı …düşecek tutmazsan
….

///…ışık vuracağı yüzü…

ağaç dalına konacak kuşu seçmezmiş

ve

– güneşi çağırırmış yüreği üşümüş her çocuk – hiç vazgeçmezmiş…///

1996
tahsin özmen,bez bebekler de üşür,çatım&baskı yay,ank,2006