Oğlum’a

Senin için, sadece senin için;
yaşamayı, gülmeyi ve her gün yeniden
öğrenmeyi,
öğrendiklerimin üstünden geçmeyi,
kendimi yenilemeyi,
sabrı, aşkı, sadakati, sevmeyi
gözlerdeki sihri yitirmemek adına
savaşmayı istiyorsam, yaşamayı
ölmek yerine tercihim, senin için…

Sevginin dilde değil davranışta olduğunu,
aklın yürekle yürümesi gerektiğini
nezaketin taşlaşmış kabalığı çözdüğünü
inançla her dağın aşılabildiğini,
cesaretin başta değil yürekte durduğunu
ne çok kaybetsen de yeniden denemen gerektiğini
anlatabilmek için sana, yaşamayı
ölmek yerine tercihim, senin için…

Evrende Allah tan başka dostum kalmamışken
güvenebileceğim, riyasız tek insan sevgisinin
senden olduğunu bilirken,
senin o riyasız sevgini koruyabilmek adına
-dost kapısına gitmeyi ne çok isterken-, yaşamayı
ölmek yerine tercihim, senin için…

Dayanılması zor bir ilişkiye yuva diyorsam
on lafın birini kusarken dokuzunu yutuyorsam
her belaya bu da taktir diye susuyorsam
bir kurşunluk namerde de göz yumuyorsam
kim yaptırabilirdi ki bunları başka bana, yaşamayı
ölmek yerine tercihim, senin için…

İnan bana sen her şeye değersin.
gülen gözlerinde bir alem taşıyorsun,
adımı söyleyen sesinle daralan göğsüme nefes üflüyor,
boğazımdan geçmeyen lokmalarımı
benim için yaşa diyen varlığınla sen itiyorsun.
inan bana oğlum, yaşamayı
ölmek yerine tercihim, senin için…

Ne bileyim durmadan kaçardım belki de;
sevdiklerime saygımı yitirmemek
uzaktan her şey daha güzel görünür diye.
doğrularımı yaşayabilmek adına
kimseyi ezmemek için,
sudan ağır tüyden hafif insan ağırlığıma
bastığım toprak dayanamıyor, çöküyor diye,
kaçıp gitmek yerine, kalıyorsam
sadece senin için!…

Konya – 10.11.2006