Gökyüzünü kaplamış bulutlar
Güneşime perde olmuşlar
Ne kaldı geriye bana?
Yalnızlığım var her an odamda
Görenler bilmiyorlar halimi
Belki de düşünüyorlar delirdiğimi
Öyle ya; kendi kendime gülüyorum
Sonra da bir anda hüzünleniyorum
İçimde koparken fırtınalar
Dağılmıyor bir türlü bulutlar
Acı, tatlı geçiyor günler
Düşünülmüyor yeni düşler
Aynı yerler, aynı kişiler…
Farklı olan sadece zaman
Her zamanki gibi akıp gidiyor
Ömrümüzden çalıp geçiyor…

İstanbul – 17.04.2007