çirkin suların suya miftah gülü
döküver zülfünü yine kokutsun demini
şu içten türkü dökülürversin bentlerinden ayak
üstü pare pare, yalınlaştırsın canı bir kelamla yüreğine,
sahibi var mı kardelenin? duydugun her
zamanenin var mı yıkılası oluşu?
sütten ak geceler yaşanır mı miftah gülünün
dönergeçliginde?
sudan suretler çizebilir mi güneş?
zamane atlıları ümit varidatlarında
bin hıncla dolan hançerlere eş
o ne karanlıktır alıyor yırtılmış namusu
gönül bir tadım eliyle doluyor
yıkmadan ömrün süzülmeden
bir sevda gibi akıyor
o iştiyak bir gülün miftahında
çehreleri sezdiriyor
uçkun kardeşligi demletiyor zehir zembereği
akıtıyor birden ömürleri götürüp sonsuzluğa
bırakıyor hep bir tecelli, zaman üstü sözler o
kutlularda buluşmalarda gülden kokulularda

hüzünle bakıyor ashab gözlerine yok mu cıkışı
bu güzel deryadan layık ne yana yanında
durmak bile kirletiyor resmi hüzünleniyor ama
güneşlerden güneşler bilmiyorlar meleklerinle
seğirtiyorlar.münafıklığın korkusu sarıyor
bedenleri hep hüzün bulutları etraflarında
sevda gönüllerinde şimdiki halimizin sebepleri
onlar onlar gönüllerin sütlü bölgesi onlar büyük
bir cemaatin kurucuları onlar ne büyük insanlar
ne büyük kelimelerden çok daha manalılar
ashab bir çıkışın zaferi
vefa abideleri
gülün kokusun hakiki şahitleri
ne mutlu gözleri pasparlak
ne mutlu ashab..