Bağlarda çok tenha bir ağaçtı gül,
Bülbül düşsün diye bir ağ açtı gül.

Bülbül güle kondu kan revan oldu.
Bülbülün kanından güller açtı gül.

Rengi kan şulesi, kokusu iksir,
Güzeller başından inmez taçtı gül.

Billur şebnemleri hep maveradan,
Onmaz gönüllere bir ilaçtı gül.

Bülbüle yönelmiş oktu dikenler,
Bülbülü del’eden reyha saçtı gül.

Mehtapları dürdü yapraklarına,
Sevda yollarında bir araçtı gül.

Rengine bezedi tüm ufukları,
Hüzünlere doğru bir yol açtı gül.

Bir akkor içine atıp da bizi,
Başın alıp tenhalara kaçtı gül.