üstüm başım kan, revan
önüm arkam polis
ellerim kelepçede
geziyorum
mahpushane mahpushane
beynimden kan sızıyor
ıssız sokaklarda dolaşıyorum
yüreğim darda
ve ben
marmara çırasında yanıyorum
yanıyorum
kurtaran olmuyor
ağlıyorum
teselli eden olmuyor
ölüyorum
ağıt yakan olmuyor
yüreğimi elime alıp geziyorum
artık istanbul da beni anlamıyor
demir parmaklıklar ardında çürüyorum
lodos vuruyor yüzüme
proleter isyanlarına karışıyorum
polis beni alıyor
sorgularda çürüyorum
sonra memleketin sesini dinliyorum
gene bir ana ağıt yakıyor oğluna
diyarbakır türküsü söylüyor öbürü
ve gene bir çocuk tiner çekiyor
ben yanıyorum
yorgun ve kirli akşamlarda seni arıyorum
kuytularda seni arıyorum
yıldızlara seni soruyorum
ama bulamıyorum
ben ölüyorum
rüzgarlara karşı koyuyorum
soğuğa dayanırım diye kendime cesaret veriyorum
başkaldırıyorum hayata
uçurumlarda dolaşıyorum
devrimleri seyrediyorum
kavga ediyorum sokaklarda
ama seni bulamıyorum
sürgündeyim şimdi
memleket hasreti sardı beni
bit ve fare dolu hücremde
seni hayal ediyorum
ve ben her seni düşündüğümde
bir daha ölüyorum