Firakın buzdan parmakları dokundu yüreğime
Ve soldu umut bahçesindeki güllerim
Bir baldırandan zehir içmiş gibiyim
Ey gözlerinde ölümümü gördüğüm
Ve vadesi doluyor nefeslerimin
Hani bu karanlık bitecekti
Hani ardından bahar gelecekti
Bir vuslatı muştulayan kuş gibi
Umudu bağladım kanatlarına
Bir kristal gibi asılı kaldım
Akisleri solgun aynalarında
Alem tılsımını yitirdi bende
Issız çöllerin nehiriyim ben
Ve hüzün şiirlerinin şairi
Kimse anlamadı,anlayamazsın
Toplayıp son kalan ışıklarımı
Artık karanlığa gömülmeliyim……