gönül kapında ölü kaldı gözlerim 
her seherde sana çıkar yollarım 
sensizlikten lal olası dillerim
sözlerim kaleme yansın 
dileğim duam belleğim ezberimsin 
nasıl sevme diyorsun

hep yakındı ölüm 
belki de yakışmadı nedametsiz yaşlara
sarılıp masumiyetine beyazın
erişsem diri topraklarına
ve aşkın ulvi sonsuzluğuna 
uzanıyorum gece teneşirine ayazın 
haydi ölme diyorsun

toprağı kokluyorum sensin 
taze bir yaz yağmuru durgun 
yeşil sulara düşüyor şavkın 
kalbimde kuş telaşı bir yangın 
yüreğim üşüyor
koşuyorum bir incir yaprağı sarıyor seni
sen güzel kadın kanayan gül dikenim 
serin söğüt gölgelerinden İstanbul esen 
ürkek gurbetim titrek hasretim