bir tohum düştü gönül bahçeme
karanfil mi desem lale mi gül mü…
suladı kanım toprak oldu bedenim
papatya mı desem zambak mı sümbül mü…

bir türkü oldu dilimi süsleyen
bazen ağıttır içimi puslayan
acı bir nağme derinden ağlayan
sızı mı desem ağla mı gül mü…

kanımda coşan duygu: delice
dilleniyor duygular içten içe
ıslıklı bir ağıt ince ince
serçe mi desem kanarya mı bülbül mü…

bir ışık görürsün
uzaklarda
içindeki tatminsizliğe
tatmin olsun diye
koşarsın umutla
ararsın delice
durursun birden
neden sonra
serap olduğunu anlarsın
dank edince.
şimdi hep boşluk
gönlünde
hep boşluk ufuklarda…

gün olur tuhaflaşırsın
durulur mahsunlaşırsın
bir şeyler kopar gönlünden
sararmış yaprakların dökümü gibi…

1983