Sensiz geçen her gecede
Odamın camına çıkıp
Gökyüzüne ağlardım
Gökyüzüne anlatırdım sensizliği..

Sensiz günlerin ardı arkası kesilmiyordu
Odamın camı hiç kapanmıyordu
Gözyaşım dinmeksizin akıyordu
Dilim susmaz oluyordu..

Artık gökyüzü bile alışmıştı bana
Ağlamam kesilmişti
Çünkü gökyüzüyle konuşuyorduk
Sensizliği anlatmayı kesip
Dertleşiyorduk adeta..

Bir gün o anlatırdı
Bir gün ben..
Dost olmuştuk gökyüzüyle
Günler sonra o bensiz
Ben onsuz yapamıyorduk…

Seni çok özlediğim zamanlarda
Dostum seni bulutlarla çiziyordu bana..
Artık her gün görüyordum seni
Özleminin azcık da olsa diniyordu güzelim..

Ağladığım zaman dostum da ağlardı
Öyle bir ağlardı ki
Gözyaşını her damlattığı çiçek
Normalinden daha güzel açardı..

Bir gün dostum,
Kıskın ve titrek bir sesle
Benden bir şey istediğini söyledi..
Onun yapamayıp da özlem duyduğu bir şey…
Benden, onun yerine gözyaşını silmemi istedi…