Çıkagelmişler bir meçhul diyardan,
Dünyada bir süre kalıp gitmişler,
Tadıp az-çok hazlar ve acılardan,
Yine o meçhule dalıp gitmişler.

Düşmüşler derdine bir sürü şeyin:
Sevginin, dostluğun, aşkın, servetin,
Barışın, huzurun, şan ve şöhretin…
Bulmayıp gitmişler, bulup gitmişler.

Hayat bahçesinde kimisi gülmüş,
Kimisi kuru ot, kimi sümbülmüş,
Gün gelince boyunları bükülmüş,
Zamanın elinde solup gitmişler.

Sevmişler masalı çocuk yaşında,
Sonradan koşmuşlar gerçek peşinde,
Gerçeklik var mıymış dünya işinde?
Bilmeyip gitmişler, bilip gitmişler.

Kimi bir şey yapmış, kimisi yıkmış,
Kimi düzen diye canını sıkmış,
Yolları hep aynı kapıya çıkmış:
Bir var iken bir yok olup gitmişler..

İstanbul – 1997
Kaynak: Sabun Köpüklerinin Tanrısı