Bir gün okul bitecek
Ve o liseli çocuk bu okuldan gidecek

Yıllar geçecek aradan
O liseli çocuk biraz daha büyüyecek
Belki de aynalardaki yüzü değişecek
Resimlerdeki çocuk ona yabancı gelecek
Ansızın hatırlayıp uzaklara dalacak
Derin derin bakacak gözleri yaşlanacak
Kim bilir belki bir gün aynalar düşmanı olacak
Ama birileri var ki onlar hep dostu kalacak

İlk aşkını
İlk sevgilisinin, ezilerek, büzülerek tuttuğu elini
Hani o tutmaya bile kıyamadığı saçının telini
Hani o kalbinin yanında küt küt attığı
Sonra ilk ayrılığı
Terk edip gidilmişliğin hüsranını
Ya da ismini kazıdığı o eski sırasını
Hayatın rüzgarına kapılıp gidişini
Her sevdaya inanıp bir daha sevişini
Artık sevmem deyişini
Hayatın gözünden damlamasını
Ağlamasını
Kolay olmayacak zamanla öğrenecek unutmasını
Belki de unutacak
Herkesin hayatından birer birer çıkacak
Herkesi hayatından birer birer atacak
Ama birileri var ki onlar hep dostu kalacak

Elinde o günlerden kalan ucu yırtılmış bir resim
Dilinde yıllardır söylemediği unutulmuş bir isim
Gözlerinde canlanan hayal meyal yüzleri
Ve yüreklerde saklanan arkadaşları

Defterler arasında unuttuğu gül yaprakları
Ya da hiç unutmadığı Çamlıca hatıraları
Uzanıp yetişemediği umutları
Ve ardında bıraktığı bir okulun artıkları

ޞimdi�
Onu bekleyen
Her saniye sınav yapan
Zorlu bir hayat
Süre çok kısa
Bir yanlış her şeyini götürüyor
Üstelik istediği sorudan başlama hakkı bile yok�

İstanbul – Aralık 2003