Yavaş yavaş açılıyor yaralar,
Eskisinden daha ani.
Münferit birkaç aşık
Ve pıhtılaşmış sevgiler…
Sözlerde gözyaşları,
Konuşmaları ıpıslak senden kalanların.

İkiye tek kaldık senle her acıya,
Hep birimiz kapıların ardındaydı,
Kulağı soğuk ahşap, gözleri menteşe aralığı…
Sevmezdik kış sabahları kalem tutmayı.
Sıralara kazınırdı hep özlü sözler:
“geceler uzadı, uykusuzluktan açıldı son perdeler”…
Büyüdükçe uykusuzluğa dayanamıyor insan eskisi gibi.
Bir yetişkine yetmiyor kısa gelen geceler.
Yetişemiyor küçüklüğüne…

Geçmişi yakalamak sende…
Geleceğimi menekşe gözlerine bıraktım zaten.
Bir telaş duyarsan her yıldız kaydığında,
Sen sevgili,
Sen diye uzanıyorum karanlığa…