Cama oturup sarkıttım ayaklarımı geceye
Gece ki sevgilinin saçları gibi yıldız yıldız
Gece ki sevgilinin gözleri gibi yıldız yıldız
Gece ki artık gece bile değil, boş bir yalnızlık

Cama oturup sarkıttım ayaklarımı geceye
Kanlar içinde bir bulut düştü pencereme
Ardından bir rüzgar çıktı, sessizce
Belliydi ki rüzgar da üşüyordu bu gece

Cama oturup sarkıttım ayaklarımı geceye
Yalnızlıktan direkler çatırdamaya başladı
Gözyaşlarım gecenin en mahrem yerinde saklıydı
Yaralı bır serçenin kalp atışları vardı yüreğimde

Cama oturup sarkıttım ayaklarımı geceye
Bir ben vardım, bir de bu namussuz dize
Ben, gece, sen, şiir ve yalnız bir şehir
Dördümüz ne yapabilirdi ki böyle bir gecede

Cama oturup sarkıttım ayaklarımı geceye
Bir düş düştü elimden yere
Undan ufak oldu her bir zerre
Kaybolup gitti bir genç gecenin içinde