Gecenin yalnızlığına eş sensizliğim.
Ben mahkum,
Yalnızlık kelepçe,
Gece gardiyan.
Kaldım parmaklarımın ucunda.
Ben hep gece ağlarım.
O anlar beni,
Neden sormaz.
O an her saat,
Her dakika,
Yalnızlığımı,
Sensizliği vurur,
Durur.
Ağlarım çaresizliğime.
İsterim ki o an,
Bu büyü bozulsun.
İsterim
Yüreğimden beynime sızan,
Kan diye damarımda dolaşan,
Bu acı son bulsun.
Ve artık o an gelir,
Ezanla birlikte
Ne gardiyan,
Ne kelepçe,
Ne de mahkum kalır.
Çünkü gece
Bitmiştir artık…