son umudunu taşıyor bulutlar yağmurun
caddeler yalnızlık dokuyor usulca
dinmez bir öfkeye sahip sokaklar
çığırtkan sesler yayılıyor yollardan
sanki son nefesinde bu şehir

birazdan kara bir perde inecek şehre
alıp götürecek tebessümünü güneşin
soğuk düşler kuracak sevgililer
birazdan seni benden çalacak uykular
kuytuluğuna iterek yalnızlığın

ne kadar da sessizlik kokuyor odam
ne kadar da sensizlik
ne kadar yakınsın bana ne kadar uzak
en çok da gözlerini arıyorum
o zeytin karası gözlerini

bilmem ki hangi elasındasın gecenin
hangi voltasında düşüncelerin
haykırsam duyamazsın biliyorum
yine de ben sana doğruluyorum
sadece sana…