Rüzgarla sarmaş dolaş olmuş,
Gizlice raksediyor yapraklar,
Hasretiyle yanıp tutuştuğu,
Yağmuru kucaklıyor topraklar.

Toprağın aşkını kıskanıyor,
Ve bir hışımla esiyor rüzgar!
Bir toz bulutu yükseliyor göğe,
Karışıyor bir çocuğun gözyaşına.

Damla damla yaşlar süzülüyor,
Ağlıyor biçare hiç durmadan,
Ve yanına bir melek gönderiyor,
Yusuf’u kuyudan kurtaran.

Bir yolcu oluveriyor yanıbaşında,
Ümit ve sevgi yüklü bavulunda,
Kendisi yakın ama sesi uzaktan geliyor
Mızrak gibi deliyor sessiz karanlığı.

Hasret de biter gece de,
Güzel yavrum ne olur ağlama!
Kapkara geceleri bahtım diye,
Dolama ne olur boynuna.