Geceyle sarmaş dolaşım yine,
Bıçak sırtındaki yalnızlığım,
Yırtıyor sessizliği, sessiz çığlıklarla.
Karanlığın soğuk ve keskin rüzgarıyla savruluyor,
Ruhumun iniltileri.
Kaldırım taşlarına damla damla dökülen
Hıçkırıklarımı peşinden sürükleyerek.
Uykusuzluğun pençesindeki
Kısık ve yorgun gözlerimi,
İnce bir sis perdesini aralayan ay ışığı okşuyor,
Buğulu penceremden, usulca içeriye süzülerek.
İçimde kopan fırtınalar yetmiyor,
Yüreğimdeki cehennem misali yanan
Sensizlik ateşini söndürmeye.
Seni sen olmadan yaşamak da ayrı bir yangın.
Ve bu yitip tükenmek bilmeyen acılarım,
Kendimle yaşıt hüzünlerimle dans ediyor.
Tarifsiz isyanlarımın derin ve fısıltılı melodileri eşliğinde.
Daracık odamın duvarları
Adeta üstüme üstüme geliyor.
Elimde kalan sadece bir avuç enkaz
Yıkılmış umutlarımdan arta kalan.
Alın sizin olsun.
Yeter ki gelmeyin üstüme, ilişmeyin bana.
Bari siz bırakın beni gülmeyen kaderimle başbaşa.
Geceyle sarmaş dolaşım yine.
Tıpkı dün olduğum gibi.
Tıpkı yarın ve ondan sonraki gece olacağım gibi.
Yaşarken dünyada, ölünce mezarda olacağım gibi
Geceyle sarmaş dolaşım yine…