Zaman yükü; serin düştü gönlüme;
Boz dağlara; aldı, gitti, kar beni…
Gamze oku; derin düştü gönlüme;
Kor ateşe; saldı, gitti, yar beni..

Zamanım; zaman içinde; kış oldu;
Kara kışım; akça kara eş oldu…
Zülf-ü Yare, nazar etmek; düş oldu;
Düşe düştü; perdeledi ar beni…

Cırı kuşu; tane bulur; eşine! (Eşinsin!)
Bir taneyle; cilve yapar eşine…
Gonca Gül’ün; umut koydum peşine..
Umudum; gül!! Yaraladı har beni…

Sıla serin, gurbet serin, dâr serin;
Basam; gidem; hârı yakmaz, nâr serin..
Özüm toprak; bile dedim: “Sar serin!”
Fâni dünya; etti; “içim dar” beni…

Muhabbetten, muhabbete; yol vara!
Habbe ektim; bire-yetmiş; kol vara!
Habbelerin; içi dolu; bol vara!
Harmana dek; yakar, intizâr beni…

Düşmek gerek; ehl-i dil’in, diline..
Dilden gider; yol; Habîb’in iline…
Dallı Mustafa’nın; arzı biline!
Arza düştüm; etti, dil; bîzâr beni…

Dâr: Ev, yurt.
Har: Gülün dikeni.
Nâr: Ateş.
Hâr: Sıcaklık, ateş.
Habbe: Tohum.
Dil: Gönül.
Bîzâr: Çaresiz.

Sarıcakaya – 18.02.2006