Abime

Bir fırtınaydı sesın
Ülkemin kırık dökük sokaklarında yankılanan
Bir bardak sudan
Okyanus yapardık her yudumda
Kurumuş bir fidandan
Ormanlar kurardık bastığımız her toprakta
Gozyaşlarımız akamazdı kederli yüzümüze
Bağıramazdık, kızamazdık bu hayata
Kalbimiz anılarımızın, özlemlerimizin, umutlarımızın mezarıydı
Ve içimıze akıttığımız yaşlar
Besliyordu açmayı bekleyen solgun karanfili
Yeni zamanlarda, yeni iklimlerde
Yeni bakışlar keşfediyorduk
Biraz masum, biraz ürkek, çocuksu belkide
Her yeni bakış kor olan sevdamıza
Bir kibrit daha yakıyordu
Duman olan ruhumuz döndürüyordu başımızı
Anlayamıyorduk elbette
Yanıp kül olacağımızı
Ve biz bir köşede alevler içinde tutuşurken
Ardına bakmadan gidiyordu o masum bakışlar
Kulaklarımız duymuyor, gözlerimiz görmuyor, ellerimiz tutmuyordu
Tutunamıyorduk bir dala
Bir fırtınaydı sesin
Zamanda kayboluyordu
Türküler duymak istiyordun
Engin denizlerden, aşılmaz çöllerden, bilinmez diyarlardan gelen
Ağlıyordun, yaş içine akıyordu yine
Ve karanfilin kan kırmızıydı bu sefer

Çankırı – 04.01.2002