Fırtınalı bir akşamdı
Ortalık toz duman,
Göz gözü görmez olmuştu.
Bir nisan gününü anımsıyorum
Buğulu camdan bakarken.
Simsiyah bulutlar görünüyordu
Ayın arkasında.
Yağmur olanca hızıyla yağıyor,
Toz – toprak birbirine giriyordu.
Gökyüzü ağıt yakıyordu olanca hüznüyle
Toprak yaralarını suyla kapatıyordu.
Korku kokuyordu her yer.
Ölüm sessizliği gök gürültülerinde.
Güneş yeniden doğacaktı yarın.
Her fırtınanın ardından olduğu gibi
Gene bir sessizlik yaşanacaktı.
Açılacaktı gökyüzü,
Gülüşün gibi.