Haykırışlarımı içimde öksüz çocuklar paylaşıyor
Bakır renkli sabahlar olur ya şafağı öperken
Toz pembe erguvanlı baharlar
Yalnızlığımı çeker ummanlar kanatlı
Beyaz tomurcuklar gibi
İçimde devrilip kalıyor sessiz gemiler

Kendimi kandırdığım akşamlar alırım
Ve en koyu noktasında sevda yazarım yıldızların
Gözbebeklerine
Aydede hüzne çeker hıçkırıklarını
Ben düşüncemin izdüşümüne kavga düşerim
Sonra yalın ayak çocuklar kaybolup gider

Ne şafak olurum toprağı öperim
Ne de sürgünde sevdiğini bırakan bir aşık
Olmasam da o sessizce yağan yağmur damlası
Seraplar görürüm her gün batımında
Güneşin tam koynunda

İçimde alize rüzgarlarından bir tufan
Başımda yine o eski gülüşmeler
Kırılıyor en mahrem yerinden
Kendimden geçerim
Öksüz çocuklar alır sevgilerimi
Ben sana yazarım şiirlerimi
ޞiirimin aklından sen geçersin

Bilinmez bir inşirah kaplar her yanımı
Eflatuni bir yalnızlık süzülür
Ve öyle bir girer ki taa… hücrelerime
Ahh… ki içimdeki o öksüz çocuklar ölür!