Soruyorsunuz ki, adın ne senin?
Ne fark eder, ha Ali, ha Hüseyin, ha Veli;
Burada bütün çocuklar paylaşır, aynı kaderi!
Hepimizin vücudunda işkence izleri,
Bazımızın kesilmiş kolu, bazımızın kör olmuş gözleri!
Her gün ölüm makineleri üzerimize çevrilir,
Parçalanır binlerce minik bedenlerimiz.
Çaresizce sapanlara sığınırız;
Sapanla bir şey olmayacağını bildiğimiz halde.
Burası her gün yeni zulümlere gebe;
Burada iki şey var: BİRİ ÖLÜM, BİRİ İŞžKENCE!
Kabullenmek çok zor ikisinde;
Ama ikincisi ölümden de beter.
Sesleniyorum EY DÜNYA.
DUYUN FERYADIMIZI.
Dur deyin şu canilere, dur deyin!
Ölmesin artık burada çocuklar.
Olmasın burası artık öksüzler yurdu
İstediğimiz çok şey mi bizim?
Sizin çocuklarınız gibi oynamak istiyoruz.
Okula gitmek istiyoruz.
En azından, bir öğlen yemeğini,
Doya doya korkusuzca yemek istiyoruz.
Buna hakkımız yok mu?
Buna hakkımız yok mu?