Kimse duymaz akrebin ayak seslerini
ve anlamaz veda etmeden giden zamanın
nasıl geçtiğini…

bazen,
geçmişi anımsıyorum.
“en zor ülkeleri bile fetheden
bendim oysa küçükken” diyorum…
minik ellerime sığmayan
çamurdan oyuncaklarımı
ve tahtadan kılıcımla kazandığım
o büyük zaferleri özlüyorum…

meğer, bir ülkeyi feth etmek,
çocuk oyuncağıymış
bir kalbi feth etmenin yanında,
şimdi anlıyorum…

Eskişehir – 2005