Günlerden beş eylüldü
Yeri göğü inletir
Saz çalardın
O sert kaba sesine biz eşlik ederdik
Sen çalar, biz söylerdik
Hani saz çalamadığım için,
Arada bana da takılmadan edemezdin…
Bizi en çok coşturan türkülerdi
İyiyi güzeli sevdiren..
Bir de sendin!
Ertesi gün haberini aldık
Gün ışımadan kapını kırmışlar
Bir sazını almışlar
Bir de seni…
Bedenin buz kesmişti ya of off..
Sert kaba sesli,
Ama sımsıcak insan buz gibiydi
Hey dostum koskoca sen buz gibiydin
Gözaltların morarmış
Ölüyken bile tebessümünü hissediyordum
Sanki hala yüzünde bir tebessüm
O kaba sert gülümseyişin vardı
Ağlamaklıydım
İsyanlardaydım
Asi ruhum şaha kalkmıştı
Hani bana hep gönül adamı ol derdin ya
Hani hiç kimseye kızma sevecen ol
Ağlama, ağlatma derdin
O geldi şimdi aklıma
Ama ağlamaklıyım
Bilirim kendimi tutamam
Hıçkıramam
Boğazım düğümlendi
Sözüm var yanında ağlayamam…
Yan odaya niye geçtin deme bana
Sözünü tutmadın deme
Ağladın deme
Hey dostum dostum
Sözümü tutamadım
Gözüm yaşına sözüm geçmez ki!
Off offf
Titriyorum
Ağırlaştım
Bitkinim..
Ertesi gündü ve sen yoktun
Baharda sanki senle bitmişti
Burkulmuştum
Tutulmuştum
Sanki şimdi hep gündüz olacaktı
Ve hiç akşam olmayacaktı
Bir daha kimse saz çalmayacaktı
Kimse dinlemeyecekti
Yo yoo daha çok dinleyecekti
Ben daha çok dinleyecektim
Kapını onaracaktım,
Bir de saz alacaktım
Öğrenemediğim;
Çalamadığım o sazı artık çalacaktım
Bir de o küçücük resmin vardı ya
Hani vesikalık
Onu da büyütecektim
Taa odamın başucuna asacaktım
Astım da sonunda
Karşında saz çalacaktım
Ve söyleyecektim…
Söyledim de sonunda, benim güzel dostum!!!

Antalya – 16.10.1999