Ah Eylül! Kutlu mevsimi hüznün!
Gönlüme işleyen incecik hançer!
Sende yüklü bütün elemi güzün;
Sendedir hep, gidip de dönmeyenler.

İlk, ruhum duyar seni ta derinden,
Mes’ud bir hüzün çöker her zerreme;
Güneş, solup giderken kederinden,
Yüzünün rengi düşer pencereme.

Hüznün nefesidir o soğuk rüzgâr,
Bir yalar da, soldurur dağı taşı;
Mahzun yeryüzünü, şefkatle okşar,
Tesellidir bulutların gözyaşı.

Sorgun – 2004