Yağmur rengi gözlerinde
Büyülü bir bakış vardı
Ne zaman karalansa yüreğin
Ağlayan bir buluttu gözlerin

Küllenmiş umutların yorgunluğuyla
Geçerdin bizim evin önünden
Çok değil bir “Merhaba”bile yetecekti
Bir yeşermesine bir gülün aşk denilen bahçeden

Ellerinde kurumuş bir gülden
Kurumuş bir gülden daha ağır
Daha eski bir keder vardı
Ve sen ne zaman gülsen
Bulutların arasından güneş el sallardı dünyama

Kaybedip bulmanın güzelliği
Düşle gerçek arasında olmanın mutluluğu
Kin ve sevginin kardeşliği vardı sende
Nur oluyordun hayatıma hep bir sebeple

Ve bitti bir gün bütün büyü
Kayboldu gözlerin gizemi
Gittin öylece bıraktın beni bir başıma
El sallayamadı bile arkandan kuşlar
Gittin, hiç gelmemiş gibi gittin…

Ve bir daha hiç gelmedin
Hoş gelseydin de bir şey değişmezdi
Ne sen eski “sen” olacaktın
Ne de seni seven bu mavi gözlü çocuk
Eski “Oğuz” olacaktı…