Baharı erken biten bir sevda bizimkisi.
Kelimlerin yetmediği, zamanın dar geldiği..
Tarifi olmayan bir sevgi..
Hani “adam gibi sevmek” gibi…
…
Nasıl da habersiz başlamıştı değil mi?..
Nereden bilirdim seni böyle delice seveceğimi,
Nereden bilirdim yanındayken bile seni özleyeceğimi..
…
Uzun zaman hislerimden emin olamamıştın..
Sonra bir gün “seni seviyorum” dedim..
İnanmak istemiştin ama inanmak gelmemişti içinden..
Bunun sebebi bendim belki de..
Çok soğuk duruyordum sence
Ya da sevgimi ifade edememiştim senin dilince..
Sonra inandın bana..
Seni sevdiğime inandın..
Her şey çok güzeldi..
…
Sıkıntılarımız da oldu elbet..
Tartışmalarımız, kavgalarımız da..
Hep yanında olmaya çalıştım senin,
Sen hep yanımdaydın zaten..
Hastalandığımda başucumda,
Özlediğimde içimdeydin..
Kollarına sarılıp uyumak en güzeliydi,
Ve sabah seninle beraber uyanmak dünyalara bedeldi!.
Sevmeyi öğrettin bana,
Hesapsızca sevmeyi!..
…
Sevginin tarifini yapabilir misin bana?
Nedir sevgi?
Neydi sevgi?
Ben biliyorum artık.. öğrendim.
Sevgi emek demek,
Sevgi hasret,
Sevgi düşünmek demek,
Sevgi fedakârlık,
Ve sevgi kader demek..
Ben sana olan sevgime emek verdim
Yeşerttim içimde seni, emek emek büyüttüm..
Ben sana olan sevgimde hasret çektim
Vuslatı umut ederek..
Ben sana olan sevgimde seni düşündüm,
Ve sana dair olan her şeyi..
Fedakârlık sırası gelmişti artık
Sensiz olmak pahasına
Sana olan sevgimi yaşatabilmek için;
Yapabileceğim en büyük fedakârlığı yaptım..
Öncesi gibi; sonrası da kader..

İstanbul – 25.06.2004