Karmakarışık düşünceler içerisindeyim.
Fırtınaya yakalanmış bir yelkenli gibi,
Bir sağa bir sola yalpalayıp duruyor ruhum.
Bir mavzerin ağzından çıkan kurşunlar gibi,
Beynime hücum ediyor düşünceler.
Hangisine siper olacağımı bilemiyorum.
Yüreğim çarmıha geriliyor,
Gözlerim yanıyor,
İçimde yanardağlar bir bir infilak ediyor.
Ah insanlar,
Düşünceleri var eden insanlar,
Düşüncelerle var olan insanlar,
Bir de, bir de
İnsancıklar var…
Takmışlar maskelerini yüzlerine,
Oynuyorlar dünya denen bu sahnede.
Yaşamla ölüm arasına çekilmiş ipte,
Cambazlık yapıyorlar kendilerince.
Ah insanlar,
Solucan misali yaşayan insanlar,
Düşünmeyi suç sayan insanlar,
Paraya tapan insanlar,
Dünyaya kazık çakacağını sanan insanlar,
Of, of, of ki ne of…
Neden geldik biz bu hale?
Neden aşkı yaşayamıyoruz?
Neden sevgileri çabucak tüketiyoruz?
Neden hep birbirimizin kuyusunu kazmaya çalışıyoruz?
Neden birbirimize tahammülümüz yok?
Neden? Neden? Neden?..
Gerçi ,gerçi
Nedenledir dünyayı ve de insanları var eden,
İnsan olmanın kriteridir sorgulamak,
Neden, niçin, niye diye.
Ve bu nedelerin cevabını kendince bulabilmek.
Uğraşmaktır
Tezlerle, antitezlerle ve sentezle
Kendi yolunu ve doğrusunu bulabilmektir
Gerçekliği unutmadan.
Gerçek birdir,
Doğrular gerçeğe giden yoldur.
Her insanın doğrusu kendine göredir.
Bu doğruların varacağı tek yerse gerçekliktir.
Düşünceler, düşünceler, düşünceler…
Kimisini var eden,
Kimisini de yok eden düşünceler..

Almanya – 15.08.2007