Günler geçtikçe,
Ölümün soğuk nefesi kendisini hissettiriyor
Titrek bedenim dayanmak için buna
Elinden geleni yaptı,
Nafile bakışlar sonumu hazırlıyor adeta
Hasretin ayazları gıdıklıyor tenimi
Ve ellerim terliyor korkudan
Hiç olmadığı kadar kırlaştı saçlarım
Arkadan kötü olmasa da
Ön taraftan açıklığı
Ürkütmeye başladı beni
Bu sonun başımı acaba
Çocukluğum geliyor aklıma
Koltuğumda uyuklamaya başladım
Öğle saatlerinde,
Ve de eşim,
O da çocuk gibiydi, hep gülümserdi
Beni bırakıp gideli ne kadar olmuştu?
Artık hatırlamıyorum hiçbir şeyi
Babam derdi hep, şimdi küçüksün
Bir gün baba olacak ve öleceksin
Hayat böyle devam edermiş
ޞimdi anlıyorum,
Ama bu kadar zor olacağını tahmin etmemiştim
Gecem gündüzüm bir,
İki gözlük, bir çuval ilaç
Bir de sağdık bastonum
Hayatımdaki son arkadaşım
Son hatıralarım

Gölköy / Kastamonu – 15.02.2003