Masal bu ya: Yılanla tilki birbirlerine düşmandırlar
Bir gün yılan suya düşer;
İmdat çığlıkları bütün ormanda yankılanır.
Hayvanlardan hiç biri, koşmaz yılana yardıma;
Sevinirler yılandan kurtulduklarına;
Buna en fazlada tilki sevinir,
Düşmanımın yok oluşunu seyredeyim der;
Sevinçle gider, nehrin kenarına;
Seslenir yılana, gür sesiyle:
_Hey yılan, bunca kötülük yaptın;
Ufak bebeleri, zehirledin;
Herkesin aşına agu kattın;
Bir gün ormanı yakmaya kalktın;
Beni öldürmek için ne kalleşlikler yaptın;
Dar etmiştin bana koca dünyayı.
Bak işte sen, ölüyorsun, ben seviniyorum;
Dünyanın genişliğini, yeni fark ediyorum.
Mutluyum, mutluyum, mutluyum.
Artık gelecekten, bende umutluyum.
Yılan bakar ki, post pahalı,
Başlar tilkiye yalvarmaya:
_Ben seni çok severdim arkadaşım,
Düşman ettiler birbirimize, bizi kardeşim;
Gel kurtar ne olur beni.
Ormanın kralı yapayım seni.
Tilki bir anda gevşedi:
_Gerçek mi söylediklerin dedi.
Yakalamıştı, tilkinin zayıf yanını,
Vaad etti, dünyanın sultanlığını;
Başı döndü tilkinin, attı kendini suya,
Gidip yılanı sardı boynuna;
Bin bir zorlukla yanaştılar kıyıya;
Yılan yine yaptı kalleşliğini;
Sıktı tilkinin boynunu, kesti iflahını;
ޞaşırmıştı tilki, korkuyla sordu:
_Bu öfke, bu kin, neden ve niye?
Niyetlendin biliyorum, beni, öldürmeye;
Ne ola ki, bunun nedeni?
Bu mudur, seni kurtarmanın bedeli?
Yılan kahkahalar atarak, tilkiye döndü:
_Hey benim, akılsız düşmanım;
Başını döndürdü, benim vaadlerim.
Düşünmedin kendinden başka kimseyi,
Hak ettin sen, çoktan ölmeyi…
Tilki kullandı kurnazlığını:
_Tamam kabul, yılan kardeş ben haksızım;
Ölümü hak eden bir bahtsızım.
Senden son bir dileğim var, ne olur kırma;
Yüzünü son kez görmemi, ne olur çok görme;
Yılan tamam der, kaldırır kafasını,
Tilki koparıp atar, yerden yere yılanın kafasını.
Tilki bir oh çeker ve şöyle der:
Bütün kalleşlerin sonu budur,
Düşman vaadlerine aldananlar aptaldır;
DÜŞžMAN DÜŞžMANDIR!