Bir çocuk kesti yolumu,
Karanlığın tam ortasında.
Amca dedi
Ne renktir İstanbul’da deniz?
Gökyüzü ne renk?
Dedim hepsi mavi.
Peki dedi mavi neye benzer?
Dedim gözlerin.
Aktı çoçuğun gözleri avuçlarıma.
Al dedi amca,
Bana İstanbul’u getir bunlarla
Bana maviyi getir
Söyleyemedim çocuğa,
Artık onun da kirlendiğini,
yitirdiğini, tüm maviliğini.
Kalakaldığını öylece karanlıkta.

Sonra yine sordu çocuk
Amca dedi
Ölenler hep oraya mı gider?
Annem orda mıdır, babam orda mı?
Dedim onlar artık senin içinde
Yani yüreğinde
Açtı kalbini çocuk
Al dedi amca
Bana annemi getir,
Bana babamı getir bununla
Dedim onlar artık düş ülkesinde
Düştü yollara çocuk
Kayboldu karanlıkta.
Bağırdım arkasından,
Gözlerin, yüreğin bende kaldı!
Neye yarar amca dedi,
İstanbul’u görmeyince göz.
Neye yarar kalp,
Annem olmayınca…

Kaynak: ‘düşler ülkesinde ki tüm çocuklar için’