Hayat akıyor iki yandan caddeye
İki göz izliyor, izledikçe sıkılıyor
Bir işaret bekliyor yukarıdan
Bir cevap istiyor
Ya da en azından bir umut kırıntısı
Kıpırtı yok
Hiçliğe gömülmüş sanki dünya
Çamur bulaşmış insanların suratlarına
Farkında değiller lekelendiklerinin
Bir gürültü, karmaşa akıyor iki yandan caddeye
Dokunmayı unutmuş nesil kazara dokunuyor birbirine
Çamurdan ayırt edemiyorum
Kimler mutlu, kimler değil
Akşam rüzgarı eşlik ediyor
Boydan boya turluyor caddeyi
Kalabalığın içinde yalnız başına
Selam veriyor kimse farketmese de
Okşayıp geçiyor tenlerini bir bir
Gökyüzü kızıl
Kan yağacak insanların üzerine
Zaman tükenmekte
Yapılması gerekenler var
Önemli işler
Nefes almaktan
Hayatın farkına varmaktan çok daha önemli
Karanlığa odaklanmış düşünceler
Küflenmiş en genç olanları bile
En genç olanları, en umutsuz olanları
Beyinler bir zindan
Çıkamazlar dört duvarın dışına
Yoksa anarşistlikle suçlanırlar
Sürüye layık bireyler olmak şart
Sistem böyle emrediyor
Durakta bekliyorum
İnsanları izliyorum iki yaş gözlerimde
İnsanlığa yas tutuyorum
Umutlarım tükendi zamanımdan çok önce