başcagizin erir omzumda ki
omuzum dünün ana dügümüdür
ve ürkekligimize inat
heybetli duran bir anita benzer

saçlarin akmak isteyip
bedenimizle barajlanan
yaz irmaklari gibi

gözlerindeki nem
kabartirken içimdeki birşeylerin
ucuz duvar boyalarini
kutsal paslarimizi kaziyan
ojeleri yarim yamalak tirnaklarin olmali
–
oysa tüm aşklarini anlatirsin bir bir
ve ellerimle bir dügüm atarsin her seferinde
oturdugumuz sandalyelere,
aşklarini anlatirken
islak dudaginin çatlagindan sizar o herifin adi

çocuklugunu bogan dişiliginle
güçlü olmanin ugraşini haykirirsin
çünkü etrafta insanlar vardir
tüm direncime inat vardir ya
o herif, insanlarindir
–
kalibimin adami olsam
bana susup gitmek yakişir
ama yenik isyanimin
kirpik uçlarima biraktigi tuz yakmaktadir
şehirler yanmaktadir
terminaller postaneler oteller yanmakta
bir bir ölmektedir insanlar
ve büyük bir gürültüyle olmaktadir bu
aksi gibi
ellerinin başparmagima uzanişi
karla örtülü bir köprüce sakindir

omuzum yikilir başcagizin düşer
bedenlerimiz dagilirken çaglar
başkalaşmiş saçlarin
sade yangin sonrasi esmerligin kalir
çözülür aşklarin anlatamazsin
dügümler ardimizda kalmiştir