Bir küçük kız vardı esirgemede.
Henüz yedi yaşında.
Umudu ellerinde,elleri Rabbine açık.
Minik gözlerinden akardı umuda.
Açılmış ellerin boş dönmeyeceğini anlamış,
Bilmişti Allahın annesini vereceğine.
Yürekten inanmıştı ömür kız.

İzin aldıkça dolaşırdı çarşı sokak.
Elleri cebinde bir umut gözlerinde,
Bin umut açılırdı yanaklarında,
Genelde parklara takılırdı.
Bazen dalardı gözleri,
Belliki anneler bakardı
O duyguyu geçirirdi aklından.
Dalarken mırıldanırdı bilmeden:
‘ ANNNEM GÜZEL ANNEM,
KİM BİLİR NERDE, NE HALLERDE.
BENİ DÜŞžÜNÜYOR BELKİ DE.’

Küçük bir kız vardı esirgemede,
Ömrü kısaydı ama adı ömürdü,
Hep gelenleri gözlerdi,
Kapı aralığında, pencere önünde.
Umudu aradı, umuda inanırdı.

İzin aldıkça dolaşırdı çarşı sokak.
Genelde parklara takılırdı.
Anneleri gözlerdi, anneyi düşünürdü.
Bilmediği duyguları hayal ederdi
Göz pınarları umuda akardı.
Ağlardı, ağlardı, ağlardı.
Ağlarken mırıldanırdı bilmeden
‘ BEN ANNEME BENZİYORMUYUM ACABA
BABAMA MI ÇEKMİŞžİM YOKSA.
AMA ANNEYE BENZEMEK AYRI’

Ranzaya yaslanırken düşünürdü,
Bir türlü hakkından gelemiyordu,
NEDEN BABAM YOK
ANNEM NİYE BIRAKTI ESİRGEMEYE
ESİRGEMEDE NE İŞžİM VAR DİYE.
Uyumaya çalışıyordu uyuyamıyordu
Parkta gördüğü çocuklara takılırdı
Annelerinin pamuklu şekeri aklına gelirdi
Sonra sarılışlarına duygulanırdı
Duygulu yüreği dayanmıyordu
Kapanırken ‘ANNEM’ derdi
Annemle güzel hülyalara dalardı.

Sen dua etemeyi unutma küçük kız,
Mutlaka bulursun umduğunu
Sakın umudunu yitirme küçük kız
Elbet çıkıverecek annen bir gün

Garibim sil gözyaşlarını silen olmaz,
Dem senin değil,devaran senle değil,
Teselliden başka sana söylenmez,
Bakma son mısrama sen Rabbine eğil

09 Ekim 2007 Salı

Hazret Seyda