Ayazlar ısınır nefesinizde.
Yer-gök ellerimizdedir
der.
Ve bir derviş kelam eder
Kitabın ortasından.

Ey! İnsan der:
Sürdükçe suskunluğun,
sürdükçe baş eğişin,
ne gülün adı kalır ovalarda.
ne rüzgârın sesi duyulur dağlarda.

Kuşlar bıçaklanır kuşluk üzeri.
Gökyüzünü vururlar ana rahminde.
Yok hükmünde sayılır yaşanan aşklar.
Ve
Düşer sevdanın üstüne
gecenin karanlığı.

Akrep sokarak yok ediyor kendini.
Susarak yok edeceksin sen
kendi kendini…

Ankara – 1982