şimdi griye çalar mavi gökyüzünde
güneş düşmez bakır rengi dağlara
yangın değildir sol yanımı deviren!
sol yanıma düşen depremler…
şu kırmızı tuğlalı ev
yıkılmazdan önce depremde
mehmet ali otururdu bir başına
yalnızdı yıldızlar kadar sessiz
beş yıldır aynı ceketi giyer
aynı yağmurlarda ıslanırdı
şafak vakti güneşten önce çevirirdi
1957 model alın terinin kontağını!
akşama kadar yük taşır
insan taşır umut taşırdı…
saat beş dedi mi düşerdi nazmi’ nin kahvesine
kağıt oynamayı pek bilmezdi ama
tavlada bütün kapıları benden önce alırdı…
sonra yine tavlada kazanmış
bir ufak rakıyı götürmüştü…
ilk defa o gece anlatmıştı
nasıl içeri alındığını
nasıl dayak yediğini
hasımlarından nasıl kaçtığını…
namus belasına 7 yıl içerde yattığını…
ne belalar atlatmıştı ama
olmadı işte
bu depremi atlatamadı
hastaymış işe çıkamamış o gün…
ve yıkıldı
umutlarının üzerine
1957 model alın terinin üzerine
birer birer tuğlalar…
önce tahta bir bavul çıkardılar
enkazın altından…
meğer bütün hayatı o bavuldaymış
iki çocuğu annesi
ve uğruna katil olduğu kadının resimleri…
sonra şiir de yazarmış benim gibi
hiç söylememişti
öğlen ezanlar okunurken çıkardılar cesedini
kirli sakalında masum bir gülüş
ve yazdığı son dizeler
parmaklarının arasında…
“dönüşü olmayan yolda yürüyenler,
asla geri dönemezler”…
ve mehmet ali
hayata yenilmemişti ama
depreme yenilmişlerdi…
yo depreme de değil
vurdum duymazlığa
hırsızlığa
sahtekarlığa
ve ne yazık ki insanlara yenilmişlerdi…
kırmızı tuğlalı evi
ve 1957 model alın teriyle beraber…

1998