Rabbimden emir geldi, çatladi, kirildi yer,
Içinden haber verdi, dön, bir kulak da sen ver.
Sokaklara düşmüşken korkunun izdüşümü,
Acz’ini ele verir, alnındaki soğuk ter.

Önceden hisseder de önlem alır hayvanat,
Hiç ibret almaz mısın, insan denen mahlukat.
Zelzeleyle sarsılan, yıkılan teknoloji,
Bak da gör eserini, enkaz altında kat kat.

ޞu binalar Allah’ım, neden mağrur ve yüksek,
ޞimdi yığınla enkaz, kabir misali tümsek.
Çocuklar şen şakraktı, balkonların önünde,
Daha bir kaç gün önce, oynuyorlardı sek sek.

Seni de aldatmış ya, dünya denen oyuncak,
Yalvar Mevla’ya artık, kurtuluş budur ancak.
Malın, mülkün, saltanat, hepsi birer avuntu,
Söyle, Rabbinden başka, kaldı mı tutunacak.

İstanbul – Eylül 1999