Deniz’e düşmüşse bir kimse,
Rüzgarın insafına kalmıştır.
Onu ancak Deniz sevgisi kurtarır.
Yani ne gemi, ne balık, ne de yosun…

Durup düşünmeye gerek yoktur,
İlle de Deniz olmalı.
Varsa yüreğinde Deniz sevgisi,
Kendini Deniz’e atmaktır tek çaresi.

Sen uzak bir Deniz’din,
Ben hüzünlü bir ırmak.
Usulca gelir sana karışırdım her gün.
Benim ırmaklığım sende son bulurdu.

Sen derinliği bilirdin,
Sınırsız düzlükleri.
Ama ben de sevdalı tepeleri,
Mağrur dağları anlatırdım sana.

ޞimdi hırçın yalnız bir dalgaysam
Sanma ki senden uzağa düşerim.
Birileri dalga adını buldu diye
Sanmasınlar Deniz’den ayrılırım.
Ne kadar yükselirsem dönüşüm köpüklerce olur.

İstanbul – 2004