Demiştin ki; “Beni unutma.
Kalbim fırın oldu,
Sen, onda piştin.”
Demiştin ya,
Bak,
Yıktım mabedini…

Kolay gelmişti,
Unutulacak gibi değildin!
Öyle ayrıldım yanından
Dönülecek yolum,
Tutunacak dalım,
Diyordum ki;
Sevecek bir gülüm var…

Türküler söylerdi; “Bülbüle gül yâr”
Bilemedim; “göz, göze bakar”
Unutmak kolay,
Unutmamak zor…

Sokaklar dopdolu
Sokaklar, insan
Ne peşinde bunlar?
Bir türlü bilemedim,
Ben de, zamanın ardına düştüm
Karşılaşmadım değil, öğlen-akşam,
Ama sabahı kaybettim
Ama
Seheri…

ޞarkılar söylermiş hep; “Unutamam”
Sâhibi, cihazı unutmaya kurmuş
Unutmak kolay,
Unutmamak zormuş…

Yolumu kaybettim, yolumu, durun,
Beni aranıza alın çocuklar.
Ayağıma batsın taşlar, çalılar
Üşümek istiyorum
Yağsın “dolu kar”.

Sakın geç demeyin, sakın çocuklar
Bir yere çıkmıyor; kör bu sokaklar
Bakmayın bembeyaz bir sakalım var
İnanın bekliyor;
Bekleyenim var…

Sana geliyordum, billahi sana
Yâr belim büküldü, saçlarımda kar
Dizlerim ağrıyor, çıkmaz sokaklar
Ne de artık geri,
Dönecek gücüm var…

Kimse söylemedi,
Vallahi kimse;
ޞarkılar, türküler hep yalan söyler
Nereden bilirdim,
Nerden bilirdim,
Kolaymış unutmak,
Unutmamak zor.

Trabzon – 2004
Kaynak: Can Yazısı