Gözü yaşlı Millet’imin haline
Ben ağlarım, sen gülersin değil mi?
Aç susuz kalanın her bir derdine
Ben ağlarım, sen gülersin değil mi?

Boynu bükük yetim, çıplak gezene
Kırık çarklı bayatlamış düzene
Sokak serserisi, her gün azana
Ben ağlarım, sen gülersin değil mi?

Yakılan her orman, ölen her gence
Tüten bir ocağı sönmüş görünce
Kahpe kurşun bir yiğidi serince
Ben ağlarım, sen gülersin değil mi?

Türkistan’dan bir feryattır duyulan
Belki bir aç, belki toktur soyulan
Soracağız tüm bunları, duy ulan
Ben ağlarım, sen gülersin değil mi?

Sanma kader her gün sana gülecek
Kan kusan namlular sana dönecek
Çekilen ıstırap bir gün dinecek.
Ben ağlarım, sen gülersin değil mi?

Ankara – 1980