ne acı şeydir yitirmek
bir daha bulamamacasına

dedim-
kor bir alev bu
-söndürülemeyen

bir gecenin gözyaşlarını gördünüz mü hiç?
ben gördüm

sonra bir karartı gecenin tenhasında
buğusunda gözlerin
yıldızların en loş noktasında
şafağın aynasında
uyanmak dedim
sırılsıklam

ne acı şeydir yitirmek
keskin bıçak yarası gibi
ne olduğunu anlayamamacasına

dedim-
soluksuz dakikalar sanki
-beklenemeyen

denizin gözyaşlarını gördünüz mü hiç?
ben gördüm

sonra ruhun en acıtan yerinde
haykırışların şiddetinde
çaresizlik bürüdüğünde caddeyi
şu denizin karşı yerinde
uyumak dedim
uyanamamacasına

ne acı şeydir yitirmek
hele ki insan
yıldızsa gecenin karanlığında

dedim-
çok acı
-dindirilemeyen

bir kentin gözyaşlarını gördünüz mü hiç?
ben gördüm

sonra bir haziran gecesinde İzmir’in
parlayan gözlerini gördüm
Ahmet Piriştina’nın
-haziranda ölmek zor-
misali
feryad

bir haziran gecesinde İzmir’in sonra
yüzbinlerin gözyaşlarını gördüm
uğurlamak dedim
veda edememecesine

onaltısında haziranın
bir kentin kollarında
dağın taşın
milyonların ağladığını gördünüz mü?
ben gördüm…