Cennet Dedeme

Dedem ölürken elleri nasırlıydı
Avucunda kalan yetmiş beş yıllık tohumlarıydı
Yiğitdi!
Azrail bile ağladı canını alırken…

Kimsesiz bir çocuk gibi sokak ortasındaydım
Diz çökmüştüm, başım dimdikti!
Hayır, asla!..
Ağlayan ben değildim! onlardı…

Derin uykudan uyanmıştı her şey
Siz hiç aralıksız yağmur yağdığına şahit oldunuz mu?
Çocukların oyun oynamaktan vazgeçtiklerini?
Peki!
Siz hiç hayata ellerinizle meydan okudunuz mu?

Elbette… suçlu kader değildi!
Güvendi, sadece adil olmaktı
Dedemdi! yüreği tekmelenmişti
Yarasından sevgi kanıyordu…
Sadece elleri nasırlıydı işte!

Hayattı!..
Dedemin anlattığı kadar da güzel değildi!
ޞimdilerde…
Bölüşülemeyen bir yasın kalbindeyim
Kimsesizim…

Sakın!
Hiç kimse bana; bu hayatın güzel bir yer olduğunu söylemesin?
Ve korkun artık benden
Dedemin yüreğindeyim ellerim nasırlı…